Ես կարդացել էի Ավետիք Իսահակյան Արևի մոտ։ Լինում է չի լինում մի տղա է լինում նա մայր և հայր չուներ որբ էր ցնցոտիներ հագած` Մեջքը հենել էր հարուստ տների պատերին: Նոր էր բացվել գարունը, մոտակա սարերը կանաչել էին, և գարնան արևը բարի նայում էր մարդկանց: Երբ մարդիկ անցնում էին տղայի կողքով ոչ մի մարդ չէր նայում, չէր ուզում նայել խեղճ ու որբ տղային: երբ արևը մայր էր մտնում կանաչ սարերի հետևը երբ արև հեռացավ սկսեց փչել մի ցուրտ քամի և տղան դողալով ասաց
-Ախ, բարի՜ արև, միայն դու էիր տաքացնում ինձ, ո՞ւր ես գնում, թողնում ես ինձ մենակ՝ այս ցրտին բա հիմա ում մոտ գնամ։ և տղան մտածեց գնա արևի մոտ և ճանփա ընկավ կանաչ սարերի հետև նա բարձրանում էր բարձրանում էր քարերերի վրայով սարի վրա հոգնած և սոված, և տեսավ մի հովիվին հովիվը հառցրեց որտեղ է գնում տղան ասաց որ գնում է արևի մոտ հովիվը զարմանալով ասաց որ ոնց կարող է իր մայրիկը և հայրիկը թողնել գնալ արևի մոտ այնուհեև այս ցրտին տղան ասաց որ մայր և հայր չուներ հովիվը նրան առաջարկեց գնալ իր տուն տղան հմաձայնվեց իսկ հովիվը բռնեց տղայի ձեռը և տարավ տուն նա ապրում էր մի խեղճ խրճիթում իր կնոջ և երեք երեխաների հետ երբ երեխաները տեսան նրան հմբուրեցին և մայրը նաև համբուրեց նրան։ Հետո սեղան նստեցին` ուրախ, զվարթ: և մայրը նրանց համար անկողին շինեց և ամենքին քնեցրեց իր կողքին: Տղան շա՜տ էր հոգնած իսկույն աչքերը փակեց ու անո՜ւշ-անո՜ւշ քնեց: ուրախ ժպտում էր տղան, ասես ինքն արևի մոտ է արդեն, գրկել է նրան ամուր ու պառկել է նրա գրկում տաք ու երջանիկ: Մեկ էլ տեսավ, որ արևի փոխարեն գրկել է իր նոր եղբայրներին և ամուր բռնել է մոր ձեռքը: Եվ նա տեսավ, որ արևը հենց այս տան մեջ է, որ ինքը հենց արևի գրկում է։